‘Mereka berbohong’: pengeluar plastik menipu orang ramai tentang kitar semula

Kajian Pusat bagi Integriti Iklim (CCI) mendapati syarikat tahu selama beberapa dekad kitar semula tidak berdaya maju tetapi mempromosikannya tanpa mengiranya.

Pengeluar plastik mengetahui lebih daripada 30 tahun bahawa kitar semula bukanlah penyelesaian pengurusan sisa plastik yang boleh dilaksanakan secara ekonomi atau teknikal. Itu tidak menghalang mereka daripada mempromosikannya, menurut laporan baharu.

“Syarikat itu berbohong,” kata Richard Wiles, Presiden kumpulan advokasi akauntabiliti bahan api fosil Pusat bagi Integriti Iklim (CCI), yang menerbitkan laporan itu. “Sudah tiba masanya untuk meminta mereka bertanggungjawab atas kerosakan yang mereka sebabkan.”

Plastik, yang diperbuat daripada minyak dan gas, amat sukar untuk dikitar semula. Melakukannya memerlukan pengasingan yang teliti, kerana kebanyakan beribu-ribu jenis plastik yang berbeza secara kimia tidak boleh dikitar semula bersama-sama. Itu menjadikan proses yang sudah mahal menjadi lebih mahal. Cabaran lain: bahan merosot setiap kali ia digunakan semula, bermakna ia biasanya hanya boleh digunakan semula sekali atau dua kali.

Laporan itu menunjukkan pihak ndustri mengetahui selama beberapa dekad mengenai cabaran yang wujud ini, tetapi mengaburkan maklumat itu dalam kempen pemasarannya.

Penyelidikan ini menggunakan penyiasatan terdahulu serta dokumen dalaman yang baharu didedahkan yang menggambarkan sejauh mana kempen selama beberapa dekad ini.

Orang dalam industri sejak beberapa dekad lalu merujuk dengan berbagai cara kitar semula plastik sebagai “tidak menguntungkan”, berkata ia “tidak boleh dianggap sebagai penyelesaian sisa pepejal kekal”, dan berkata ia “tidak boleh diteruskan selama-lamanya”, menurut pendedahan itu lagi.

Penulis mengatakan bukti menunjukkan bahawa syarikat minyak dan petrokimia, serta persatuan perdagangan mereka, mungkin telah melanggar undang-undang yang digubal untuk melindungi orang ramai daripada pemasaran dan pencemaran yang mengelirukan ini.

Plastik sekali guna

Pada 1950-an, pengeluar plastik menghasilkan idea untuk memastikan pasaran yang terus berkembang untuk produk mereka: pakai buang.

“Mereka tahu jika mereka memberi tumpuan kepada [plastik] sekali guna orang akan membeli dan membeli dan membeli,” kata Davis Allen, Penyelidik penyiasat di CCI dan pengarang utama laporan itu.

Pada persidangan industri 1956, Persatuan Industri Plastik (SPI), sebuah kumpulan perdagangan, memberitahu pengeluar untuk memberi tumpuan kepada “kos rendah, jumlah besar” dan “kebolehbelanjaan” dan menyasarkan agar bahan berakhir “dalam gerabak sampah”.

Persatuan Plastik itu kini dikenali sebagai Persatuan Industri Plastik (PIA). “Seperti biasa, daripada bekerjasama ke arah penyelesaian sebenar untuk menangani sisa plastik, kumpulan seperti CCI memilih untuk menenangkan serangan politik dan bukannya penyelesaian yang membina,” kata Matt Seaholm, Presiden dan Ketua Pegawai Eksekutif kumpulan perdagangan, dalam respons melalui e-mel kepada laporan itu .

Sepanjang dekad berikutnya, industri memberitahu orang ramai bahawa plastik dengan mudah boleh dibuang ke tapak pelupusan sampah atau dibakar dalam insinerator sampah. Tetapi pada 1980-an, apabila majlis perbandaran mula mempertimbangkan larangan ke atas beg runcit dan produk plastik lain, industri mula mempromosikan penyelesaian baharu: kitar semula.

Kempen kitar semula

Laporan itu menunjukkan pihak industri ini telah lama mengetahui bahawa kitar semula plastik tidak berdaya maju dari segi ekonomi atau secara praktikal. Laporan dalaman 1986 daripada persatuan perdagangan Institut Vinyl menyatakan bahawa “kitar semula tidak boleh dianggap sebagai penyelesaian sisa pepejal kekal [kepada plastik], kerana ia hanya memanjangkan masa sehingga sesuatu barang dilupuskan”.

Pada 1989, Pengarah pengasas Institut Vinyl memberitahu peserta persidangan perdagangan: “Kitar semula tidak boleh diteruskan selama-lamanya, dan tidak menyelesaikan masalah sisa pepejal.”

Di sebalik pengetahuan ini, Persatuan Industri Plastik telah menubuhkan Yayasan Kitar Semula Plastik pada 1984, menghimpunkan syarikat petrokimia dan pembotol, dan melancarkan kempen yang memberikan tumpuan kepada komitmen sektor untuk kitar semula.

Pada 1988, kumpulan perdagangan itu melancarkan “chasing arrows” iaitu simbol yang diiktiraf secara meluas untuk plastik kitar semula dan mula menggunakannya pada pembungkusan. Pakar telah lama mengatakan simbol itu sangat mengelirukan, dan baru-baru ini pengawal selia persekutuan telah menyuarakan kebimbangan mereka.

Persatuan Industri Plastik juga menubuhkan pusat penyelidikan kitar semula plastik di Universiti Rutgers di New Jersey pada 1985, setahun selepas penggubal undang-undang negeri meluluskan undang-undang kitar semula mandatori. Pada 1988, kumpulan industri Majlis bagi Penyelesaian Sisa Pepejal menubuhkan projek perintis kitar semula di St Paul, Minnesota, di mana majlis bandar raya baharu sahaja mengundi untuk mengharamkan plastik polistirena, atau styrofoam.

Dan pada awal 1990-an, kumpulan industri lain menyiarkan iklan dalam jurnal Ladies’ Home yang menyatakan: “Satu botol boleh kembali sebagai botol, berulang kali.”

Sementara itu, di sebalik pintu tertutup, pemimpin industri mengekalkan bahawa kitar semula bukanlah penyelesaian sebenar.

Pada 1994, wakil Eastman Chemical bercakap pada persidangan industri mengenai keperluan untuk infrastruktur kitar semula plastik yang sesuai. “Walaupun suatu hari nanti ini mungkin menjadi kenyataan,” katanya, “kemungkinan besar kita akan bangun dan menyedari bahawa kita tidak akan mengitar semula sebagai jalan keluar daripada isu sisa pepejal.” Pada tahun yang sama, seorang pekerja Exxon memberitahu kakitangan di Majlis Plastik Amerika (APC): “Kami komited dengan aktiviti [kitar semula plastik], tetapi tidak komited terhadap hasilnya.”

“Ia jelas penipuan yang mereka lakukan,” kata Wiles.

Laporan itu tidak mendakwa bahawa syarikat itu melanggar undang-undang tertentu. Tetapi Alyssa Johl, Pengarang bersama laporan dan peguam, berkata dia mengesyaki mereka melanggar perlindungan gangguan awam, pemerasan dan penipuan pengguna.

Salah laku industri berterusan hari ini, dakwa laporan itu. Sejak beberapa tahun yang lalu, kumpulan pelobi industri mempromosikan apa yang dipanggil kitar semula kimia, yang memecahkan polimer plastik menjadi molekul kecil untuk membuat plastik baharu, bahan api sintetik dan produk lain. Tetapi proses itu menghasilkan pencemaran dan lebih intensif tenaga daripada kitar semula plastik tradisional.

Sektor plastik telah lama mengetahui kitar semula kimia juga bukan penyelesaian sebenar kepada sisa plastik, kata laporan itu. Dalam mesyuarat perdagangan 1994, Naib Presiden Exxon Chemical Irwin Levowitz menggelar satu bentuk biasa kitar semula kimia sebagai “proses yang tidak menguntungkan pada asasnya”. Dan pada 2003, seorang perunding perdagangan yang lama mengkritik industri kerana mempromosikan kitar semula kimia, memanggilnya “satu lagi contoh serupa bagaimana bukan sains masuk ke dalam minda industri dan aktivis alam sekitar”.

“Ini hanyalah satu lagi contoh, versi baharu, penipuan yang kami lihat sebelum ini,” kata Allen.

Seaholm, dari Persatuan Industri Plastik, berkata laporan itu “dicipta oleh aktivis, organisasi antikitar semula dan tidak menghiraukan pelaburan luar biasa dalam teknologi kitar semula yang dibuat oleh industri kami.

“Malangnya, mereka menggunakan maklumat lapuk dan dakwaan palsu untuk terus mengelirukan orang ramai mengenai kitar semula,” tambahnya lagi. Dia tidak menjelaskan dakwaan yang sudah lapuk atau palsu.

Kesan undang-undang

Laporan itu datang ketika industri plastik dan kitar semula menghadapi pengawasan awam yang semakin meningkat. Dua tahun lalu, Peguam Negara California, Rob Bonta, secara terbuka melancarkan penyiasatan ke atas bahan api fosil dan pengeluar petrokimia “untuk peranan mereka dalam menyebabkan dan memburukkan lagi krisis pencemaran plastik global”.

Kegelinciran kereta api beracun di Timur Palestin, Ohio, Februari lalu turut menjadi pemangkin pergerakan menuntut pengharaman vinil klorida, sejenis karsinogen yang digunakan untuk membuat plastik. Bulan lalu, EPA mengumumkan semakan kesihatan bahan kimia yang menjadi langkah pertama ke arah larangan yang berpotensi.

Pada 2023, negeri New York juga memfailkan saman terhadap PepsiCo, mengatakan plastik sekali gunanya melanggar undang-undang gangguan awam, dan syarikat itu mengelirukan pengguna mengenai keberkesanan kitar semula.

Orang ramai juga semakin bimbang mengenai kesan iklim pengeluaran dan pelupusan plastik, yang menyumbang 3.4% daripada semua pelepasan gas rumah hijau global. Dalam beberapa tahun kebelakangan ini, dua dozen bandar dan negeri telah menyaman industri minyak kerana menutup bahaya krisis iklim. Begitu juga dengan membawa industri minyak dan petrokimia ke mahkamah kerana “menipu” orang ramai, kata Wiles, boleh memaksa mereka menukar model perniagaan mereka.

“Saya fikir langkah pertama dalam menyelesaikan masalah itu ialah memastikan syarikat bertanggungjawab,” katanya.

Judith Enck, bekas pentadbir wilayah untuk Agensi Perlindungan Alam Sekitar (EPA) dan pengasas kumpulan advokasi Beyond Plastics, memanggil analisis itu “sangat kukuh”.

“Laporan itu perlu dibaca oleh setiap Peguam Negara di negara ini dan Suruhanjaya Perdagangan Persekutuan (FTC),” katanya.

Brian Frosh, bekas Peguam Negara untuk negeri Maryland, berkata laporan itu termasuk jenis bukti yang biasanya dia tidak jangkakan untuk dilihat sehingga tuntutan mahkamah telah melalui proses penemuan.

“Sekiranya saya Peguam Negara, berdasarkan apa yang saya baca dalam laporan CCI, saya berasa selesa untuk mendesak siasatan dan tuntutan mahkamah,” katanya.

Sumber: The Guardian (15 Februari 2024)