Mikroplastik berada dalam testis manusia. Ia masih tidak jelas bagaimana ia berada di situ.

Orang ramai makan, minum dan bernafas dalam kepingan plastik kecil tetapi apa yang ia lakukan di dalam tubuh masih tidak diketahui.

Nampaknya tiada organ manusia yang selamat daripada pencemaran mikroplastik, malah testis (buah zakar).

Penyelidik di Universiti Mexico baru-baru ini menguji 70 sampel tisu testis – 47 daripada anjing dan 23 daripada manusia dan mendapati mikroplastik dalam setiap satu. Kajian yang menarik perhatian itu, yang diterbitkan dalam jurnal Toxicological Sciences, mendedahkan “kehadiran merebak” mikroplastik dalam sistem pembiakan lelaki, dan potensi akibatnya terhadap kesuburan lelaki.

Kajian itu bukanlah yang pertama mengenal pasti mikroplastik dalam sistem pembiakan manusia lelaki; yang datang tahun lepas, apabila analisis berskala kecil mengenal pasti mikroplastik dalam 6 daripada 6 testis dan 30 daripada 30 sampel air mani. Kertas kajian baharu itu dibina atas penyelidikan itu dengan memeriksa lebih banyak testis dan mendapati lebih daripada 20 kali lebih banyak mikroplastik dalam sampel manusia seperti kajian terdahulu. Polimer yang paling dominan ditemui dalam sampel itu ialah polietilena, yang merupakan plastik yang paling biasa dihasilkan di seluruh dunia.

Penemuan itu menambah lagi senarai kajian yang semakin meningkat mencari mikroplastik di seluruh tubuh manusia, termasuk di dalam hati, paru-paru, arteri karotid, susu ibu, dan plasenta, organ yang membentuk untuk membekalkan nutrien kepada janin yang sedang membesar. Mikroplastik ialah zarah berdiameter kurang daripada 5 milimeter iaitu kira-kira lebar klip kertas dan ia cenderung untuk mengelupas daripada barangan plastik yang lebih besar apabila ia rosak.

Jadi bagaimanakah mikroplastik masuk ke dalam tubuh manusia? Laluan utama adalah melalui makanan, minuman, dan udara. Makanan laut adalah sumber yang sangat penting mungkin kerana pencemaran plastik yang banyak berlaku di lautan, di mana ia terurai dan boleh disalah anggap oleh ikan sebagai makanan. Zarah-zarah itu juga ditemui dalam susu tenusu dan produk haiwan lain, serta air paip dan botol, garam, madu, dan makanan yang dibungkus dalam plastik. Banyak kajian mendokumenkan mikroplastik dalam sampel habuk dan udara persekitaran, terutamanya di dalam rumah. Pakaian sintetik, upholsteri perabot dan tekstil lain mengeluarkan mikroplastik sepanjang masa, dan satu kajian pada 2022 menganggarkan bahawa orang boleh menyedut lebih daripada 48,000 zarah mikroplastik setiap hari.

Mekanisme di mana mikroplastik berhijrah dari paru-paru dan perut ke bahagian lain tubuh tidak difahami sepenuhnya, tetapi mikroplastik telah ditunjukkan untuk diserap ke dalam aliran darah manusia.

Xiaozhong Yu, Profesor Kesihatan Alam Sekitar di Universiti New Mexico dan pengarang bersama kajian baharu itu, berkata dia tidak menjangkakan untuk melihat begitu banyak mikroplastik dalam tisu testis kerana struktur sel yang dipanggil “penghalang darah-testis,” yang sepatutnya menghalang bahan toksik daripada masuk dan merosakkan testis.

“Selepas kami menerima keputusan terhadap anjing, saya sangat terkejut,” kata Yu kepada Grist. Dan beliau lebih terkejut dengan sampel manusia, yang mempunyai purata tiga kali lebih banyak pencemaran mikroplastik: 328 mikrogram setiap gram, berbanding 123 pada anjing. Sampel tisu testis manusia yang paling tercemar mengandungi 696 mikrogram plastik setiap gram. Dalam testis yang seberat 20 gram (0.7 auns), itu akan diterjemahkan kepada hampir 14,000 mikrogram plastik setiap testis iaitu kira-kira berat enam helai rambut manusia berukuran 6 inci.

Yu berkata mikroplastik mungkin memasuki tubuh melalui saluran darah dan kemudian menembusi penghalang darah testis, walaupun lebih banyak penyelidikan diperlukan untuk memahami bagaimana ini berlaku.

Lebih banyak penyelidikan juga diperlukan untuk memahami kesan tepat mikroplastik pada kesihatan reproduktif, walaupun ramai saintis bersetuju bahawa ia mungkin berita buruk. Kira-kira 16,000 bahan kimia digunakan untuk membuat produk plastik pengguna, dan kebanyakannya adalah pengganggu endokrin, bermakna ia meniru atau mengganggu hormon semula jadi tubuh. Dalam sampel anjing yang diuji Yu, jenis mikroplastik tertentu dikaitkan dengan testis yang lebih kecil dan bilangan sperma yang lebih rendah. (Bilangan sperma manusia tidak dapat dikira kerana buah zakar telah diawetkan dalam larutan formaldehid.)

Sesetengah pakar mengesyaki bahawa bahan kimia yang mengganggu endokrin menyumbang kepada penurunan yang diperhatikan secara global dalam jumlah sperma sejak beberapa dekad yang lalu. Menurut analisis yang diterbitkan pada tahun lepas, jumlah sperma manusia jatuh “dengan ketara” antara 1973 dan 2018, dengan penurunan terbesar dalam tahun-tahun sejak 2000.

Sementara itu, kajian makmal telah pun membuktikan bahawa mikroplastik boleh merosakkan sel manusia pada paras mencerminkan apa yang orang ramai mungkin terdedah kepadanya dengan menelan makanan dan air yang tercemar. Tahun lepas, semakan sistematik yang ditugaskan oleh Badan Perundangan California menyimpulkan bahawa mikroplastik adalah bahaya “yang disyaki” kepada sistem pencernaan dan pembiakan manusia, dan ia mungkin menyumbang kepada kanser dan masalah pernafasan.

Salah satu penemuan menarik penyelidik ialah terdapat kebolehubahan yang ketara dalam mikroplastik yang dikenal pasti merentas sampel. Pada manusia, testis daripada mereka yang berumur lebih daripada 55 tahun menunjukkan kepekatan yang lebih rendah daripada orang yang lebih muda, dan testis anjing yang diambil dari klinik veterinar awam menunjukkan paras mikroplastik yang lebih tinggi daripada yang dari klinik swasta. Pengarang tidak dapat menjelaskan pemerhatian ini, tetapi berkata mereka mendedahkan “interaksi kompleks persekitaran, pemakanan, dan faktor gaya hidup dalam pengumpulan mikroplastik dalam tisu biologi.” Masih belum banyak kajian mengenai cara mikroplastik memberi kesan kepada bilangan penduduk yang berbeza, tetapi pakar mengatakan bahawa penduduk yang rentan lebih berkemungkinan diburukkan oleh pengeluaran, penggunaan dan pelupusan plastik secara lebih meluas.

Walaupun mikroplastik hampir berada di mana-mana, Tracey Woodruff, seorang Profesor Sains Pembiakan di Universiti California, Sekolah Perubatan San Francisco, berkata bahawa orang ramai boleh mengehadkan pendedahan mereka. Oleh kerana makanan dan air adalah dua cara utama mikroplastik boleh masuk ke dalam tubuh manusia, panduan beliau termasuk memilih bekas makanan dan minuman bukan plastik, tidak menyimpan makanan dalam pembungkus plastik dan beralih daripada makanan yang sangat diproses, yang mungkin mempunyai lebih banyak pencemaran mikroplastik daripada yang belum diproses. Beliau juga mengesyorkan agar menjauhkan plastik daripada ketuhar gelombang mikro, dan kerana mikroplastik dilepaskan daripada pakaian sintetik dan boleh berpindah melalui zarah habuk pastikan anda mencuci tangan sebelum makan.

Masalahnya boleh terasa berat, kata Woodruff, tetapi pengguna tidak seharusnya bertanggungjawab sepenuhnya untuk melindungi diri mereka sendiri. Beliau menggesa penggubal dasar dan agensi kawal selia untuk mengehadkan pertumbuhan industri plastik supaya lebih sedikit bahan yang dihasilkan terlebih dahulu.

“Adalah bijak untuk bertindak sekarang,” katanya sambil menunjuk kepada rundingan berterusan mengenai perjanjian plastik global Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu, di mana beberapa negara bersungguh-sungguh menyokong had pengeluaran plastik. “Kami tidak memerlukan lebih banyak plastik dalam hidup kami.”

Sumber: Grist (23 Mei 2024)